Wat is dit genieten hier bovenin de bergen. Ik voel mijn hartslag in mijn keel, ik hijg als een hert, mijn benen zijn als spaghetti en zo nu en dan slaat de twijfel in mijn hoofd toe of mijn lichaam dit allemaal wel aan kan. Maar het wandelen in de bergen wakkert een soort vuur in me aan. Ik voel me ontzettend krachtig, zorgeloos en vrij als een vogel. Het is magisch en verslavend.  

Onze volgende ‘epic’ bestemming is het Hjørundfjord. Het is het eerste echte fjord waar we in gaan varen! Zo veel zin in. Na nog een koffietje, wat geklets en afscheidsknuffels met Unni vertrekken we redelijk laat in de middag uit Dragsund. Het is inmiddels 15:00 uur geworden en hebben niet zo’n zin om nog uren te varen. Na twee uur vinden we een mooi plekje op de route. Een enorme mooring ligt op ons te wachten, het is zonnig, het uitzicht prachtig. Hier kunnen we wel een nachtje vertoeven. Eigenlijk was het plan om voor anker te gaan maar als er dan zo’n drijvende aanlegbal op je ligt te wachten is de keuze snel gemaakt. We zijn de afgelopen keren niet zo heel succesvol met het ankeren en soms duurt het wel een uur voordat we goed vastliggen. En soms lukt het ook helemaal niet en is er gelukkig een steigertje in de buurt. Het is niet het anker dat niet goed is, dat is een Bruce van 30kg en onze boot zou zelfs een iets lichter anker kunnen hebben. Het is de bodem wat het zo lastig maakt. Vaak zijn het de vele waterplanten waar het anker geen grip op krijgt of een bodem alleen van stenen. We horen dan gewoon het anker of de bodem heen schrapen en weten al, dit gaan niet lukken hier. Ook zijn de ankerplekken soms heel diep wat het ook lastiger maakt. Als je ankert moet je ongeveer 4 tot 5 keer de waterdiepte aan ketting steken. Hoe harder het waait, hoe meer ketting. Dus bij 4 meter diepte heb je zo’n 20 meter ketting nodig. Bij 10 meter diepte heb je het al over 50 meter ketting. Nu hebben we 100 meter ketting aan boord dus dat is niet het probleem, maar je moet ook rekening houden dat je om je anker heen slingert. En bij 50 meter ketting moet je dus behoorlijk ruimte hebben om te kunnen slingeren om niet tegen een rots aan te botsen. Een oplossing is dan een hekanker uitbrengen of een lijntje naar de kant, maar ons hekanker heeft niet zo’n lange ketting en aan de wal is niet altijd een boom of paaltje waar je aan kan leggen. Nou ja, er zijn opties en oplossingen, maar vandaag zijn we blij met deze mooring :-). Het weer is nog zo lekker dat ik zelfs buiten op de zitzak een boek kan lezen. De volgende ochtend nemen we een duik en zwemmen wat rondjes om de boot heen. Ik probeer mosselen te plukken die zich aan de mooring hebben vastgeklampt maar ze zijn wat te klein en ik begin inmiddels aardig koud te worden, dus ik houd het voor gezien. Na een warme douche, cappuccino en ontbijtje zetten we dan echt koers richting het Hjørundfjord.

Varend in het Hjørundfjord

Het Hjørundfjord ligt vlakbij het beroemde Geirangerfjord. Het Geirangerfjord is echter verder varen en meer toeristisch, vandaar dat we, ook op aanraden van andere zeilers, voor het Hjørundfjord kiezen. Er zijn eigenlijk twee kampen. Sommige zeilers varen van fjord naar fjord en krijgen er geen genoeg van. Anderen vinden de fjorden saai om te varen en vertoeven liever langs de kust. Wij weten nog niet bij welk kamp we horen, echter de tip die we van onze Noorse vrienden Jan en Rita krijgen klinkt wel aannemelijk. Namelijk; varen in de fjorden doe je meestal op de motor. Of er is geen wind, of er is opeens windkracht 8. En als je eenmaal een fjord hebt gezien, heb je ze eigenlijk allemaal gezien. Én, de fjorden zijn vaak diep en dus kost het veel tijd om erin en eruit te varen. Soms wel twee dagen. Om te ontdekken wat voor ons nou waar is, kiezen we voor het Hjørundfjord. Het is in een dag te varen tot het uiterste puntje dus ook op de motor te doen en het schijnt prachtig te zijn. Best of both worlds.

De eerste nacht gaan we voor anker bij Øye, helemaal aan het einde van het fjord. We doen een beetje rustig aan en sparen onze energie omdat we over een paar dagen een meerdaagse hike hebben gepland. Ik voel me ook een beetje gek hier in het fjord. Er wordt altijd zoveel over gesproken over de fjorden en dit zou dan helemaal geweldig moeten zijn. Maar eerlijk gezegd voel ik me behoorlijk opgesloten en geïntimideerd door de enorme bergen om ons heen. Na zo lang langs open kust gevaren te hebben is dit blijkbaar een hele omschakeling. En het is de zoveelste aanpassing naar een nieuwe omgeving, een nieuw landschap, waar ik het in een van mijn vorige blogs over had. Ook de volgende dag kan ik niet echt van Øye en de omgeving genieten, we lopen wat en fietsen een stukje maar alles gaat een beetje langs me heen ofzo.

Bijna terug bij de boot fietsen we langs het legendarische Hotel Union Øye. Ondanks dat we gehoord hebben dat je hier als niet-hotelgast niet zomaar iets kan consumeren, besluiten we toch voor een kopje koffie te gaan. Licht gespannen lopen we naar binnen hopend niet weggestuurd te worden. De receptie, daar zit niemand, one man down. In een van de restaurants zien we bediening. “Good afternoon, can we drink a cop of coffee?”, vragen we netjes. “Of course, you can sit in the greenhouse, I will show you the way”. Ha, te gek, we zijn welkom!

Het historische Hotel Union Øye werd gebouwd in 1891. Vele royalty’s en beroemdheden stapten er over de drempel met elk unieke verhalen. Zo was bijvoorbeeld Kaiser Wilhelm II van Duitsland eind 1800 vaak te gast en nam dan voor de gelegenheid zijn eigen koks mee. Op 22 juli 1896 was koning Oscar II van Zweden op bezoek. Hij werd in plaats van een koppeltje chefkoks vergezeld door lokale boeren die tegen hem protesteerden. Koningin Wilhelmina der Nederlanden overnachtte ook vaak in Hotel Union. Er wordt gezegd dat ze in haar vaste kamer haar bed had gedraaid zodat haar gezicht naar het oosten zou kijken als ze ’s nachts zou overlijden. Koningin Wilhelmina was erg onder de indruk van het Scandinavische land. In een briefje aan haar moeder staat; “Er is veel poëzie in het landschap, weinig koloriet, een blauwe waas overdekt hemel en bergen. De onnoemelijk stille wateren der fjorden, bewaakt en in toom gehouden door reuzen van graniet zal ik niet licht vergeten”. Mooi hè?

Op de menukaart zien we een colaatje voor €6,00, een Weizen voor €14,50 en een glas Oban 14 whisky voor €15,90. We kunnen we de prijs van koffie en thee niet zien… maar we wagen het er op :-). Ik krijg een Haags bakkie slootwater ingeschonken vanuit een kannetje en Matthijs krijgt een potje groene thee die hij zelf mag inschenken. Ik denk nog, laat dat kannetje koffie ook maar staan dan tap ik zelf nog wel bij straks. Of misschien: ‘…kan je nog een heeeeel klein beetje bijschenken in dit half gevulde kopje van mij?’. Normaal heb ik hier totaal geen problemen mee maar onder de indruk van deze grandeur houd ik me maar even in. Gelukkig kan Matthijs vijf koppen uit zijn kan halen dus uiteindelijk hebben we allebei drie op de teller. En wat moeten we betalen denk je? €10,00! De ambiance en de beleving was het wel echt waard :-).

Eind van de dag verplaatsen we ons naar een dorpje verderop, Urke. Het is een uurtje varen en we vinden een mooi plekje voor Saraban’de. Ik parkeer haar achteruit in aan de binnenkant van de steiger. Morgen gaat onze tweedaagse hike beginnen en het is fijn als de boot dan veilig en zo rustig mogelijk ligt. ’s Avonds bereiden we de tocht voor en vanuit alle hoeken en gaten komen onze campingspullen tevoorschijn. Tent, backpacks, slaapzakken, matjes, brander, pannetje, borden, first aid kit, eten, noem maar op. We pakken alles alvast in slapen als roosjes. De volgende ochtend om 10.00 gaan we op pad. Terwijl ik naar buiten stap met mijn backpack zie ik een camper net op dat moment aanstalten maken om te vertrekken. Ik ren erheen en vraag of ze ons misschien even naar de parkeerplaats willen brengen. Dat is 10 minuten rijden en 200 meter omhoog, waar officieel de trail begint. Vanaf de boot is dit meer dan een uur lopen dus als we dat stukje met de auto kunnen pakken scheelt dat enorm! Na een lichte twijfel en ‘actually this is a car for two persons… but, we give it a go!’ worden we naar de parkeerplaats gebracht. Geweldig! 

We hebben onze eigen route bedacht en een deel van de tour die we lopen heet de Urkeegga tour. Het gaat over de kam van de Kloksegga berg, welke vanaf boven op de vorm van een ei lijkt (egg = ei). Maar zover zijn we nog niet. Eerst lopen we ander pad. De paden zijn uitdagend, het zijn vooral stenen waar we overheen moeten klimmen maar over het algemeen is de route goed aangegeven. Met onze offline kaart op de telefoon en uitgeprinte papieren kaart banen we ons een weg door de wildernis. We hebben veel ontzag voor de bergen en ook Unni drong aan om de Noorse natuur niet te onderschatten. “Zorg dat altijd iemand ’thuis’ op de hoogte is van je bergtrip en je plan”. We vragen Unni dan ook of zij ons baken wil zijn tijdens de tocht en stellen haar op de hoogte van onze plannen. Super lief dat ze dit wil. Uiteindelijk hebben we het grootste deel van de tijd geen bereik maar het idee dat iemand op de hoogte is is fijn. We komen ook af en toe wat mensen tegen dus helemaal alleen zijn we niet, maar mocht er iets gebeuren ben je toch wel helemaal op jezelf aangewezen.

Ons plan was eigenlijk om richting de Patchellhyte (een hutje waar je kan overnachten) te lopen maar we blijken het verkeerde pad te hebben genomen. Onderweg komen we een stel Noren tegen, ik gok eind 50 en veel te fit, en vertellen ons dat we richting een gletsjer lopen en dat het daar prachtig is. “Nog ongeveer een uurtje”, zeggen ze. “Ook super geschikt om een tent op te zetten!”. Gelukkig. We hoeven niet helemaal terug te lopen en besluiten door te klimmen om een plekje voor de tent te zoeken. Nou dat uurtje zijn er wel twee en we zijn helemaal kapot als we eindelijk op het vlakke terrein aankomen. Man wat zijn die Noren toch sportief, het lijkt ze altijd zo gemakkelijk af te gaan! We hebben natuurlijk wel zware bepakking bij ons maar dit klimmen zit gewoon niet in ons DNA :-). Na een beetje rondlopen en zoeken vinden we een prachtige plek voor de tent. We nemen zelf nog een duik in het ijskoude gletsjerwater.  

Kamperen in de bergen van Noorwegen

De volgende dag lopen we verder naar de top van Kloksegga. Het is wederom een zware klim en vooral klauteren over de stenen. Ondanks dat ik soms het gevoel heb alsof ik dood ga, vind ik het heerlijk om in de bergen te zijn en deze zware tocht te doen. Door de ijle lucht raak ik soms helemaal in trance en voelt het net alsof ik zweef. Door het uren lopen zit het ritme er goed in en lijkt het alsof het lopen ook een stuk minder moeite kost. Soms zie ik weer een hoop stenen voor me en denk ik, hoe kom ik hier ooit langs?? Maar dan ga je lopen en voor het weet heb je weer een heel stuk achter je gelaten. Op de een of andere manier wakkert dit wandelen in de bergen een soort vuur in me aan. Ik voel me super krachtig en tegelijk zo vrij als een vogel. Zelfs de lichte tegenslag, die we hebben te verduren zodra we aan de top komen en dit de top niet blijkt te zijn, incasseer ik met verve. Het is de klassieke ‘deceptie van de tweede top’, waar we al wel over hadden gehoord maar nog niet meegemaakt. Dat je dus denkt aan de top te zijn en blijkt dat je nog veel verder moet. Eenmaal écht aan de top vinden we de Egilbu hut, waar we lekker kunnen uitrusten. De hut is vernoemd naar Egil Åmbakk. Hij is de maker van deze trail en stierf in 2019 door een lawine. Vanuit de hangmat, hebben we een prachtig uitzicht over het dorpje Urke, Øye, de Norangsfjorden, Hjørundfjorden en de Saraban’de. Even overwegen we om hier te overnachten maar besluiten toch terug te gaan naar de boot. Het wordt was frisser en ook onze voorraad eten en drinken is niet helemaal berekend op nog een nacht in de tent, of in dit geval in het hutje.

De klim naar beneden is niet normaal zwaar. Het is bijna 1.000 meter super stijl naar beneden. Halverwege kan ik gewoon echt niet meer en mijn benen voelen aan als spaghetti slierten. Al glijdend en met trillende beenspieren komen we na 2,5 uur gelukkig bij het pad aan, ik was nog nooit zo blij :-). Hier kunnen we in het ergste geval nog onze tent opzetten voor vannacht en water uit de rivier halen, iets was op de steile afdaling onmogelijk was. Het is inmiddels ook wat schemerig dus ik ben heel blij dat we bij het pad zijn. Met onze laatste krachten lopen we toch het laatste stuk naar de boot en ploffen heerlijk neer op de bank. Wat een FANTASTISCHE tocht was dit!