Na een aantal maanden klussen aan Saraban’de op het eiland Håkøya vlakbij de Noorse stad Tromsø, kiezen we weer het ruime sop. Dit seizoen gaan we naar Finnmark, de meest noordelijke provincie van Noorwegen ontdekken. Het is 19 juli 2024 wanneer we onze prachtige winterligplaats op Hakøya achter ons laten en varen richting Tromsø. Het is maar een kort tochtje van zo’n twee uur maar we moeten nog wat regelen in Tromsø en vinden het ook wel leuk om daar nog even te zijn. Ik gooi de lijnen los en terwijl ik de laatste lijn vanuit de voorspring doorhaal ontstaan er een knoopje op het eind om de bolder heen. Shit! Deze krijg ik niet los en gooi de lijn op de steiger. De lijn moet natuurlijk wel mee dus leggen we Saraban’de opnieuw aan, stap ik op de kant en pak de lijn. Opnieuw varen we weg in de voorspring omdat er aardig wat wind staat en deze keer losmaken gaat wel goed. Dit gebeurt me bijna nooit dat er zo’n knoop ontstaat! Ironisch dat we letterlijk niet wegkomen van deze prachtige plek waar we bijna 6 maanden hebben gelegen. Saraban’de voelt zich blijkbaar ook goed op haar plek hier :-).

We hebben aardig wat motoronderhoud gedaan en daarom zit er wat lucht in het systeem. Onderweg wordt de motor toch te heet, bijna 100 graden, en we vertrouwen het niet om zo de drukke haven van Tromsø in te varen met het risico dat de motor uitvalt. We gaan stuurboord uit en ankeren een nachtje bij het eiland Store Grindøya. We ontluchten de motor een paar keer en dit lijkt te helpen. Ook nemen we een frisse duik want het is wel 25 graden vandaag. We genieten enorm dat we weer op pad zijn en lekker voor anker liggen. De volgende dag zeilen we naar Tromsø waar we 3 dagen verblijven. We doen wat boodschappen, borrelen met vrienden uit Tromsø, ontmoeten leuke Deense buren, bezoeken een kunstgalerij, drinken koffie, eten sushi, schrobben het dek en wandelen wat rond. Ook varen we met de dinghy en onze duikflessen naar het duikcentrum een paar mijl van de haven vandaan. Op Håkøya hebben we gedoken en hier kunnen we mooi onze lege tanks vullen! Nog een leuk dingetje dat we ontdekt hebben in Tromsø is dat het aan de haven gelegen hotel het goed vindt als gasten van de haven van de sauna gebruik maken. Voor maar €7,50 pp zijn wij dus lekker een avondje aan het chillen met ook nog een mooi uitzicht op de boot.

Op zich willen we wel verder maar de wind komt precies uit de richting waar we heen willen en we hebben geen haast dus wachten rustig tot de wind de goede kant op staat. Ik scoor nog even toffe wandelschoenen en alvast warme sloffen voor de winter. Voor de zekerheid halen we nog gedemineraliseerd water bij Jula voor de motor en pakken als vertrouwd lijn 42 richting de shoppingmal Jekta, net iets buiten het centrum. Terug in Tromsø zien we net de koningin van Noorwegen wegvaren. Een prachtig schip met uitermate luxe sloep hangend aan de zijkant en veel te veel bemanning in het gareel maakt ons nieuwsgierig. Ik klop bij een geparkeerde auto op het raampje en vraag de meneer of hij misschien weet wat er gaande is. “Ja dit is het schip van de koningen en ze vaart net weg”, zegt hij. “Oh tof, heb je haar nog gezien?” Vraag ik. “Ik ben de chauffeur dus euh, ja ik heb haar gezien”. Hahaha wij komen niet meer bij. Later hoorden we dat de koningin naar huis ging vanwege het cocaïne schandaal van haar kleinzoon… Na 3 dagen Tromsø lijkt de wind in de goede richting. Het is maar weinig dus het wordt motoren maar in ieder geval beter dan wind recht op de neus.

Het schip van de koningin van Noorwegen Sonja Haraldsen

Lenangsøyra en uitzicht op de Lyngen Alpen

Na 28 mijl varen komen we aan in Lenangsøyra, een klein dorpje met eveneens een klein haventje en naast de prachtige Lyngen Alpen gelegen. Er start in de buurt van het dorp een toffe hike naar een super blauw meer en dat willen we graag doen. Dus de volgende dag pakken we de fiets en fietsen we eerst 8 km naar het begin van de track en beginnen we aan onze tocht. We zijn niet de enige want de Noren hebben vakantie en ook half Finland heeft zich hier verzameld. De hike gaat 10km over keien en dit loopt best wel kut. Ik zeg ook nog na 500 meter ofzo ‘jee wat loopt dit klote’ niet wetend dat er nog 9,5 km voor me ligt 😅. Maar we gaan gestaag door. Omdat er zoveel andere mensen dezelfde route lopen voelt het een beetje als een pelgrimstocht naar een bedevaartsoord. Eenmaal bij het blauwe meer aangekomen blijkt de kei-fijne wandeling het meer dan waard want het is echt fantastisch. Het is ook nog eens 25 graden dus prima weer voor een frisse duik!

 De volgende dag regent het de hele dag dus kunnen we mooi wat bootklusjes doen. De motor loopt nog steeds wat warm dus Matthijs besluit de waterpomp en de thermostaat te vervangen. Hopelijk helpt dit! We besluiten de volgende dag ook nog te blijven en wandelen nog even naar de andere kant van de berg. Het is weer heerlijk weer en op het strandje maken we koffie en eten we broodjes. Ik zeg voor de grap ‘laten we een zentuintje maken’ en niet veel later hebben we een prachtig kunstwerk van stenen, schelpen, zeewier en bloemetjes gemaakt. ‘Where land meets ocean’ noemen we het. Het leven kan zo simpel zijn.

Tropische sferen in Store Follesøya

Van Lenangsøyra varen we verder in de richting van Skjervøy. Het is tropisch warm vandaag en zelfs zo warm dat we in bikini en zwembroek het fjord uitvaren, dit is echt een zeldzaamheid in Noorwegen. Even later begint het te waaien en kunnen de zeilen er op. Voor het eerst dit seizoen zetten we het grootzeil bij en we genieten met volle teugen. Na zo’n 20 mijl varen we langs een supergave ankerplek en we besluiten hier te overnachten. We liggen mooi beschut tussen 2 eilandjes in waarvan de één een vogelbroed eiland is en verboden is om aan land te gaan tot 1 augustus, en de andere een klein huisje heeft en waar wel gewandeld mag worden. Ook hier broeden honderden vogels maar die mogen blijkbaar wel gestoord worden haha. De avond valt en in de kuip genieten we van een aankomstborreltje, een potje Rummikub en het heerlijke geluid van de honderden meeuwen, eidereenden en sternen om ons heen.

Voor anker in Store Follesøya

De volgende dag is het nog steeds prachtig weer met meer dan 25 graden en geen zuchtje wind. Dé ingrediënten voor een lekker tochtje met de kajaks. We peddelen om het eiland heen en gaan aan de overkant bij een strandje aan land. Er is helemaal niemand in de wijde omgeving te bekennen dus hup de kleren uit en lekker bakken in de zon. Ook snorkelen we in het frisse water, gelukkig wennen onze lichamen vrij snel aan de temperatuur en kunnen we het zowaar wel een kwartier volhouden. De onderwaterwereld is prachtig met allemaal visjes om ons heen, zeeplanten, zeesterren en zee-egeltjes. Ik oefen wat met zee-egels opduiken met de snorkel en dat gaat best goed! Vooral als je bovenkomt het water eruit blazen ander adem je een hap zeewater in en dat is niet fijn 😅. De zee-egels zou je goed kunnen eten maar omdat het zo heet is durf ik het niet aan om ze mee te nemen met de kajak met het risico dat ze bederven. Op het strand ligt ontzettend veel droog hout verspreid. “Dit hout brandt super goed denk ik”, zegt Matthijs. “Zullen we vanavond met de bijboot hier terug gaan en een kampvuurtje maken?”. Nou dat lijkt me een goed idee! We pakken de kajaks weer op en peddelen terug naar de boot.

 Vlakbij de boot raak ik vanuit mijn kajak met een snorkelaar aan de praat en hij vertelt dat hij op zoek is naar heilbot en dat hij een speer heeft om ze mee te vangen. Ik wens hem succes en dat hij vooral even moet laten weten als hij ze heeft gevonden dan kunnen wij ook op jacht met de hengel. Niet veel later als wij aan boord koffie aan het maken zijn klopt de snorkelaar, inmiddels in zijn eigen bootje met vriendin en hond, bij ons aan voor een praatje. We nodigen ze uit voor een kop koffie en hebben het supergezellig. Ook de hond is aan boord en ik besef dat het leven op een boot altijd zo verrassend is en dat je dus zomaar met een stel leuke locals en een prachtige poolhond aan boord kan zitten. Ik ben helemaal gecharmeerd van de hond, hij is zo rustig en cool en ziet er super krachtig uit.

Het blijkt een Alaska-malamute te zijn, een sledehond die is vernoemd naar een Inuitstam in Alaska, de Mahlemuts. Het ras wordt al generaties lang gebruikt voor het trekken van sleden met zware vrachten. Waar de Huskies meer gebruikt worden voor de snelheid zijn deze honden echt gemaakt voor lange afstanden. Ze zijn sterk en hebben een supergoed uithoudingsvermogen, ideaal dus voor lange poolexpedities. Deze hond wordt echter niet gebruikt als sledehond maar ze nemen hem wel altijd mee de bergen in en dan mag hij zijn eigen pakkelarie dragen. Ik vraag wat dat precies inhoudt waarop de jongen zegt “zijn eten, water, snacks én een paar biertjes voor mij 😋”. Het leuke stel laat nog een bak vol cloudberries (multebær in het Noors) achter die ze die middag hebben geplukt en die gaan mooi de vriezer in voor een smoothie. Het is best bijzonder om zoveel van die bessen te krijgen wat dit is echt goud voor de Noren. Ze zijn moeilijk te vinden en súper geliefd. Er is elk jaar een strijd gaande tussen de locals wie ze als eerste vindt en de spots waar ze te vinden zijn worden maar mondjesmaat met elkaar gedeeld. Suzanne vertelt ons dat zodra iemand een spot met je deelt, je weet dat je op dat moment onderdeel uitmaakt van de community 😊. Voor het afscheid wisselen we nog contactgegevens uit en wie weet zien we elkaar nog eens in het najaar of de winter! Na het avondeten, een mooi stuk heilbot die we nog in de vriezer hadden, gaan we op pad met de bijboot naar het strandje van die middag en maken een kampvuur bij de ondergaande zon.

Ondergaande zon en voorbijtrekkende bui in Store Follesøya

Een kort bezoekje aan Skjervøy

Over een paar dagen hebben we met onze vrienden Ola en Caroline afgesproken op het eiland Stjernøya, iets meer ten noordoosten van Skjervøy. Omdat daar helemaal niks is besluiten we in Skjervøy nog wat boodschappen te doen, wijn te halen bij de Vinmonopolet (in Noorwegen verkopen ze geen wijn in de supermarkt maar in een aparte slijterij) en vullen we de watertanks. We verlaten de ankerplaats, het is een regendag en het eerste stukje van de tocht kunnen we nog een beetje zeilen met de fok maar dan krijgen we de wind recht van voren dus motoren we in de regen naar Skjervøy. Het is niet zo ver gelukkig, een tocht van ongeveer 3 uurtjes. Het is bijzonder om weer in Skjervøy te zijn. Hier waren we vorig jaar ook in november en hebben ontzettend veel walvissen en orka’s gezien in het nabijgelegen fjord. Elk jaar in het najaar komen duizenden haringen het fjord in zwemmen en hier jagen de walvissen en orka’s op. Een enorm spektakel. Het is voor ons één van de redenen om nog een seizoen in Noorwegen te blijven, dus dit najaar zijn we ook zeker weer in die omgeving als het haringseizoen start. “Bel maar als je weer in de buurt bent”, zegt de havenmeester, “dan kijk ik of ik een plekje voor je heb!” Het contrast met de drukte in het najaar en de verlatenheid van de zomer is ook niet echt met een pen te beschrijven. Ik zou verwachten dat er in de zomer altijd meer toerisme is dan in de winter maar in Skjervøy is dit precies andersom. Tijdens het walvis- en orka-spot seizoen afgelopen november was het echt megadruk in Skjervøy en konden we amper een plekje vinden in de haven. We hebben toen langszij van het Nederlandse charterschip de Meander gelegen wat super leuk was, maar de gastenhaven was helemaal vol. Nu zijn we de enige boot in de gastenhaven, de straatjes zijn verlaten en in het grote restaurant waar we een burgertje eten zitten we helemaal alleen.

Van Skjervøy varen we naar Bergsfjord, weer een bijzondere plek om voet aan wal te zetten, maar daarover zo meer. Er staat een lekkere stevige wind vandaag en we zeilen bijna de hele 38 mijl (68 km) die we afleggen. De koers die we moeten varen is niet helemaal bezeild dus we varen hoog aan de wind en maken een paar slagen voordat we de kaap kunnen ronden. Eerst zeilen we met alleen het grootzeil en de fok en even later zetten we de bezaan bij (het zeil aan de achterste mast). We hebben tot nu toe niet vaak de bezaan erbij gezet hoog aan de wind omdat hij dan niet veel doet dachten we maar vandaag merken we dat we veel hoger kunnen varen! Je kan dit op de kaart heel mooi zien in de lijn die van Skjervøy loopt, na een aantal mijl buigt de lijn in een soort bocht naar links af. De aankomst in Bergsfjord is echt prachtig met laaghangende wolken tussen de bergen en honderden vogels die ons verwelkomen rondom de boot.

We kennen Bergsfjord van tv. Vorig jaar zagen we de serie “Het Hoge Noorden” op NPO waarin Dionne Stax een jaar lang door Noorwegen en Zweden trekt, op zoek naar Nederlanders die kiezen voor een bestaan in de Scandinavische wildernis. Echt een aanrader om te kijken. Zo ook bezocht ze een Nederlands koppel dat in Bergsfjord woont en hier aluminium vissersbootjes maakt. Heel leuk om hier nu te zijn en even door het plaatsje te wandelen. Qua bergen grenst de plaats aan het vaste land maar het is niet bereikbaar per auto omdat er geen weg is aangelegd. Daarom kan je de plaats alleen per boot of ferry bereiken en noemen ze het een eiland. Omdat we laat aankomen en de volgende dag vroeg vertrekken lukt het niet om het Nederlandse stel te ontmoeten maar waarschijnlijk komen we later nog wel even terug op deze prachtige plek! Voor nu in ieder geval leuk om het gezien te hebben ook al herkende we er niets van, van wat we op tv zagen 😄.

Onderweg kruisend van Skjervøy naar Bergsfjord

Klik hier voor meer foto’s van de trip (Via de gele sterren kom je bij de desbetreffende locatie)