In de vorige blog zijn we geëindigd op Vega, ongeveer aan het begin van de Helgelandskysten. Vandaag varen we verder richting Sandnessjøen waar we schuilen voor de regen en slapen we op twee prachtige ankerplekken.

Een paar navigatie-aanwijzingen voor de blog:

• ⚓ is als we voor anker liggen
• NM is nautische mijlen
• kn is windsnelheid in knopen (m per/s is ongeveer delen door 2)
• Z, ZO, W is de windrichting – zuid, zuid-oost, west, etc.

05-10-2022   |   Vega – Sandnessjøen   |   28 NM   |   Wind ZO 5-14 kn

‘Eerst geen wind, tussen de skerries door op de motor. Na 14:00 zeilen gehesen; 14 knopen true ruime wind, grootzeil, bezaan en genua.’

Er komt slecht weer aan, op de Noorse weer app yr.no rinkelen ongeveer alle alarmbellen. We besluiten Vega achter ons te laten en te gaan schuilen in Sandnessjøen, een plaatsje wat dichterbij de kust. Een beschutte haven en klein stadje waar we wel een week verwaaid kunnen liggen, dat is het idee. We vertrekken echter tijdens de stilte voor de storm dus motoren het eerste stuk. Matthijs gaat even liggen op de bank binnen en ik houd de wacht. Zoals ik in mijn vorige blog schreef staat Vega op de UNESCO werelderfgoedlijst en bestaat ze uit wel 6500 eilandjes, rotsen en scheren. Ik kijk mijn ogen uit terwijl ik Saraban’de door dit prachtige landschap navigeer. Ook best trots dat ik dit gewoon alleen kan want het is echt weer oppassen geblazen. Het heeft echt iets magisch om ‘alleen’ door het landschap te varen, alsof ik even helemaal alleen op de wereld ben. Dan komen we in wat ruimer water en trekt de wind aan. Het is net of Matthijs dit ruikt vanaf de bank, want wanneer er wind is, is hij er altijd als de wiedeweerga bij. Binnen 10 minuten staan dan ook alle zeilen erop en is de motor uit, heerlijk! Met windje 3 zijn het ook nog eens de perfecte omstandigheden om de drone uit te proberen tijdens het zeilen. We laten de drone op en vliegen wat rondjes om boot waarbij we supergave beelden schieten van de bergketen de ‘Zeven Zussen’ (De Syv Søstre). De Zeven Zussen bestaande uit Botnkrona (1.072), Grytfoten (1.066), Skjæringen (1.037), Tvillingene (tweeling 980), Kvasstinden (1.010) en Stortinden ook wel Breitinden genoemd (910 meter), hadden volgens de legende een oogje op de trol Hestmannen. Ze stonden letterlijk in de rij om hem te versieren. Helaas had Hestmannen een oogje op Lekamoya, de nanny van de zeven zussen. Lekamoya zag Hestmannen helemaal niet zitten en vluchtte naar het zuiden waar vervolgens de legende van de Torghatten ontstond. Dit verhaal staat in de vorige blog! We besluiten de drone binnen te halen, Matthijs stuurt en ik sta op het achterdek om hem te vangen. Klinkt misschien simpel maar het is echt lastig om voor Matthijs te blijven vliegen (de boot gaat nog steeds vooruit) en voor mij om hem te vangen terwijl de drone vliegt. Dit hebben we natuurlijk wel vaak op het land geoefend maar dan sta je stil en kan je de drone ook vanuit stilstand laten zakken. Maar het gaat goed en we halen hem weer heelhuids binnen. De bewegende beelden zijn via dit linkje te zien!

Die week blijven we in Sandnessjøen en doen niet zo veel. Sandnessjøen is een klein stadje met zo’n 6000 inwoners. In een uurtje wel doorheen gelopen en gezien. Het is ook het eerste plaatsje waar een hoop mensen geen Engels spreken, dat hadden we ook nog niet eerder meegemaakt. Matthijs wil heel graag zijn haar eraf maar we hebben geen goede schaar aan boord. Voor een ‘quick fix’ gaan we op zoek naar een kapper maar we komen er al snel achter dat dit onbetaalbaar is. Ondanks dat niemand Engels spreekt snappen we wel dat 650 kronen zo’n 65 euro is en dat dat heel veel geld is voor een knipbeurt. Toch op zoek naar een schaar dus. Met handen en voeten en knipbewegingen met de vingers vragen we de kappers van Sandnessjøen of er ergens een schaar te koop is. We worden naar een aantal shopjes in de mall gestuurd maar nergens een geschikte schaar te scoren. Helaas, de knipbeurt moet nog even wachten! Naast de wat afstandelijke mensen voelt Sandnessjøen ook een beetje als een spookstad, er is bijna niemand op straat en het voelt gewoon niet echt fijn. Het weer werkt natuurlijk ook niet echt mee maar toch, we zouden hier niet graag overwinteren bijvoorbeeld. Wel bijzonder dat er naast een woonwinkel een tent staat met uitverkoopspullen waar je zo naar binnen loopt terwijl de winkel gewoon gesloten is! Je kan zo alles meenemen als je wilt, dat zou je in Nederland niet snel zien. Het vertrouwen is groot hier. 

Na een dag of vijf klaart het wat op en pakken we de fietsen. We fietsen richting de Zeven Zussen bergen en maken een toffe off-road tocht, heel leuk! We fietsen langs een bijzondere boerderij uit het Vikingtijdperk (ca. 793-1066) en komen erachter dat Sandnessjøen hét machtscentrum van Hålogaland was, de meest noordelijke Noorse provincie in de middeleeuwse Noordse sagen. Binnenin kan je zien hoe de Vikingen leefden maar helaas is de boerderij gesloten als wij er zijn. We loper er een rondje omheen en fietsen verder. Bijna terug bij de boot zien we een taxibusje met een Nederlands kenteken. Als een stelletje hongerige wolven zijn wij na meer dan een week geen mens gesproken te hebben, heel blij om weer eens Nederlands te kunnen praten! We bespringen de jongen zowat die spullen aan het uitladen is en vragen hem het hemd van het lijf. Het wordt een bijzondere ontmoeting. René vertelt dat hij op reis is met Wilma en Theo, een reislustig echtpaar, beide in een rolstoel. René is de reisleider, hij heeft de complete reis voor Wilma en Theo uitgestippeld en brengt ze van plek naar plek. Naar het uiterste puntje van Noord Noorwegen en weer terug. Het is hun droomreis. Wij vertellen dat we met een zeilboot op pad zijn en dat we met onze gele beauty in de haven liggen. ‘Kom gerust even langs als je zin hebt!’ Nadat René nog vol trots de bus heeft laten zien en de bolides van Wilma en Theo (ja ze hebben tig rolstoelen mee haha) fietsen we richting huis.

De volgende ochtend klopt René op onze boot en vraagt of we het Wilma en Theo misschien even willen ontmoeten voordat ze verder reizen. ‘Het liefst klimmen ze bij jullie aan boord’, vertelt René ons, ‘maar dat lijkt me geen goed idee’. ‘Geen probleem’, zeg ik, ‘Matthijs zit in een meeting maar ik kom graag even naar de bus voor een ontmoeting!’ Wat blijkt, Theo en Wilma hebben ook altijd gezeild en vinden het reuze interessant wat we allemaal doen. Zo leuk om ervaringen te delen! Wat een prachtig koppel is dit. We wisselen nog wat contactgegevens uit en daar gaan ze, verder naar het zuiden. Een tijdje later schrijven Wilma en Theo in hun mailblog dat ze het zo leuk vonden om ons te ontmoeten, dat ze het liefst met ons hadden gegeten ’s avonds maar dat dat ‘gek’ zou zijn als je elkaar helemaal niet kent. Nou, dat hadden we superleuk gevonden! Gelukkig hebben we nu in ieder geval nog steeds een fijn contact over en weer. Een klein stukje uit de zo grappig geschreven mailblog van Wilma: 

Het is zover! Het busje komt zo! Staat dan ineens behendig voor de deur. Alsof het een zelfrijdend apparaat is zo strak wordt het neergezet. De chauffeur ploft neer, na 2 en een half uur zuidwestwaards te hebben gereden. Neemt onze volksverhuizing aan bagage in zich op en zegt met een grijns, “Het is minder dan vorig jaar.’  Klopt, ik heb mijn best gedaan! Eerst voorzien we hem van bruine energie en na een korte pauze gaat hij inladen. Er is zowaar ruimte over. Om 13.15: Fasten your seatbels, ready for take off. Maar wij zijn nuchter en blijven met 20 wielen en twee benen, op de grond  Twintig? Ja, twintig… 3 rolstoelen + 1 doucherolstoel, en de wielen van het busje. Het is mooi weer, we hebben elkaar lang niet gezien en praten bij, terwijl het asfalt onder ons door glijd. Steen, wordt ter hoogte van Amsterdam nog meer steen. Hoge gebouwen met heel veel glas, we zouden er alledrie voor geen goud willen werken, wonen evenmin. 

Dan zwaait het steen ons uit, tot over een kleine 3 weken, en alles om ons heen wordt groener en groener, windmolens zwaaien enthousiast, welkom in de tijd van energie. Een enkeling houdt pauze en mannen in oranje hesjes zijn druk om de windmolen weer aan het werk te krijgen. 

12-10-2022   |   Sandnessjøen – Lurøy ⚓   |   26 NM   |   Wind ZO 7-10 kn

‘In de ochtend als we Sandnessjøen achter ons laten zien we voor het eerst sneeuw op de bergtoppen van de zeven zussen! Er staat weinig wind en het regent een beetje, we varen met motor en zetten de genua bij, later op de dag ook het grootzeil. Voor het eerst hebben we slechte 4G ontvangst in Noorwegen! Wat een armoede :-).

Eindelijk lijkt het weer voor de komende dagen beter, tijd om na zo’n zeven dagen in Sandnessjøen te hebben vertoefd verder te gaan! We hebben even genoeg ‘stad’ gehad dus zoeken een paar mooie ankerplekken op voor de komende dagen. Het landschap waar we doorheen zeilen is onbeschrijfelijk. Ok, een poging. Het regent, de zon schijnt, er zijn regenbogen, regengordijnen in de verte, of net boven je, blauwe lucht, dan weer geen zicht, dan weer heel veel zicht, een kleurenspektakel verderop op de bergen door zonneschijn, en dat alles in een tijdsbestek van zo’n 10 minuten. Elke minuut lijkt de wereld om ons heen compleet te veranderen en zijn we weer ‘ergens anders’. Het is werkelijk een spektakel. Ik ben totaal overwhelmed door dit schouwspel en adembenemende landschap. Elke regio waar we zijn voelt weer zo compleet anders. Sinds Rørvik zijn we in Helgeland en ontdekken we de prachtige Helgelandskysten. Het is hier verlaten, om ons heen reusachtige bergen en door het wisselvallige herfstweer is het allemaal heel ruig. Het is soms lastig écht te genieten van wat ik zie. Ik denk dan, dit is echt heel mooi en bijzonder en ik zou hier elke minuut van moeten genieten. Het liefst wil ik alles wat ik zie en meemaak opzuigen in het moment. Maar dat lukt natuurlijk niet altijd en dan krijg ik het gevoel dat ik niet écht geniet. Een nogal destructieve gedachte dus. Maar het feit om mezelf überhaupt af en toe even te knijpen en in het hier en nu te brengen is al een groot goed natuurlijk, vaak denk je achteraf pas oooh dat was echt heel gaaf. Of als je de foto’s ziet.. 

Voor anker op Lurøy (in de verte zie je de hoogspanningskabels)

Om bij ons ankerplekje te komen varen we een smalle doorvaart in tussen de rotsen door. Ineens zie ik hoogspanningskabels in de verte die ik nog niet op de kaart had gezien. Snel check ik de hoogte en ik vertrouw het helemaal niet. Op de kaart staat 22 meter maar dat is aan de zijkanten. De kabel lijkt aardig door te hangen dus ik vind het maar eng met onze 18 meter hoge masten. Nou heb ik altijd wel een fobie voor hoogspanningsmasten, doe mij maar een brug. Dat is tenminste duidelijk hoe hoog hij in het midden is en minder schadelijk om tegenaan te varen. Volgens Matthijs kan het dus we strijken de zeilen om vaart te minderen en voorzichtig varen we er onderdoor. Aan de ander kant van de kabel wacht een mooie ankerplek op ons genieten we van de zelfgemaakte pizza.

13-10-2022   |   Lurøy ⚓ – Rødøy ⚓  |   20 NM   |   Wind ZO 15 kn

‘Prachtig plekje! Kristalhelder water, hekanker in 4 meter water en hoofdanker in 5,5. Zandgrond!’  

Het is een bijzonder dag vandaag, op 66°33′ noorderbreedte passeren we namelijk de Poolcirkel! Het is natuurlijk een denkbeeldige lijn op de kaart, maar toch voelt het heel speciaal om deze te passeren. Alsof we al ongeveer op de Noordpool zijn beland, in een meer en meer onherbergzaam gebied en nog meer op onszelf aangewezen. Het bijzondere aan het gebied boven de poolcirkel is ook dat in de zomer hier de zon niet onder gaat en in de winter de zon een aantal dagen helemaal niet boven de horizon uitkomt. We zijn zo benieuwd hoe dit zal zijn. Vandaag vieren we in ieder geval groots dat we de poolcirkel overgaan. Zodra we 66°33′ op de GPS zien staan toosten we met champagne en Macarons!

Even later komen we, na ook nog eens een heerlijke zeildag, aan op de ankerplek. Oooo het is zo mooi hier. We gooien zo dicht mogelijk bij het strandje het anker uit en moeten even uitrekenen dat we niet vast komen te zitten bij laag water. Het water is nu hoog en zakt dus nog zo’n 2 meter. Bij 5,5 meter op de teller vinden we het diep genoeg en laten we het anker naar de bodem zakken. Omdat de baai erg smal is en we dus geen ruimte hebben om om het anker heen te draaien, gooien we ook het hekanker aan de achterkant van de boot uit. Zo liggen we lekker stabiel. ’s Avonds vraagt een bekende of we wel in het water gesprongen zijn bij de poolcirkel en een borrel aan Neptunus hebben gegeven. ‘Ooh shit!’, schrijf ik terug, ‘nee, helemaal niet aan Neptunes gedacht, dat moeten we nog even goed maken haha. Ik had je beter van tevoren kunnen vragen naar alle regels’. ‘Vanavond meteen even doen hoor’, schrijft ze terug, ‘dan wordt hij vast niet boos’. Die avond staan we op de boeg met 3 glazen goede Whiskey en maken we het goed met Neptunus. De volgende ochtend duiken we in het koude water en kunnen we ook dat boxje afvinken. Check! We zijn boven de poolcirkel :-).