Plannen smeden

Het is voorjaar ’25 en we zitten in de zon op het terras van ons overwinter-huis op Håkøya, Noord Noorwegen. Saraban’de ligt voor de deur en de wereld voor ons open. Tijd om plannen te smeden. Waar gaan we heen? Varen we naar het zuiden? Blijven we nog een jaar in Noorwegen? Daar voelen we allebei wel wat voor, we zijn aardig verliefd geworden op het hoge noorden. En waarom varen we niet nog een keer naar Spitsbergen deze zomer? We zijn nu relatief dichtbij, we hebben de ervaring en we vinden Spitsbergen allebei helemaal geweldig, de natuur, de weidsheid, de stilte, de dieren, het is echt magisch. We besluiten in ieder geval het papierwerk te regelen, dan kunnen we altijd nog beslissen om niet te gaan. Dat papierwerk gaat heel gemakkelijk en binnen no-time hebben we toestemming van de gouverneur van Spitsbergen om rond te mogen varen. Je mag namelijk niet zomaar naar Spitsbergen zeilen, hiervoor heb je een speciale vergunningen nodig. We leveren een gedetailleerd plan in met de route en het aantal dagen dat we er willen zijn en het wordt goedgekeurd. We regelen de verzekering, de wapenvergunning is nog geldig van de vorige keer in 2023 en van een vriend lenen we een wapen en seinpistool zodat we in geval van nood onszelf kunnen beschermen tegen de ijsberen. Alles in kannen en kruiken, we kunnen gaan!

Koers naar het noorden

Het is begin juli als we klaar zijn met alle voorbereidingen en koers naar het noorden zetten. We doen voor €1.000 boodschappen voor de komende 7 weken en in geval van nood voor een nog langere periode. Ook vervangen we de wind- en dieptemeter en klokjes die alle data weergeven, omdat deze apparatuur van inmiddels begin 2000 de brui eraan heeft gegeven. We doen een paar testvaarten en alles lijkt goed te werken. Echter op het moment van vertrek navigerend door de Noorse fjorden richting het zeegat, lijkt de dieptemeter toch niet goed te werken. Te pas en te onpas valt de diepte weg en zien we alleen streepjes. We twijfelen enorm wat we moeten doen. Het weergat dat voor ons ligt om de Barentszzee over te steken is perfect en over een dag al niet meer zo gunstig. Terugvaren naar Tromsø zou betekenen dat we zo een dag of vier later vertrekken al dan niet nog langer als we iets moeten vervangen. Matthijs gaat alle bedrading nog eens langs en probeert van alles om de boel aan de praat te krijgen. Ook bellen we een vriend voor advies en na een niet goed aangesloten kabeltje te hebben gecorrigeerd besluiten we voor de overtocht te gaan. Helemaal 100% zijn we er niet zeker van dat het goed werkt maar we willen niet langer wachten en vertrouwen erop dat het goed komt. In geval van nood hebben we een mobiele handdieptemeter die we kunnen gebruiken…

Klik op de foto’s voor de beschrijving

Drie dagen over de Barentszzee

Omdat we maanden niet gezeild hebben en direct vanaf onze winterligplaats de zee op gaan, hebben we het de eerste 24 uur allebei zwaar om te wennen aan de beweging van het schip en zijn we behoorlijk zeeziek. De commotie om de dieptemeter zal ook niet echt geholpen hebben en zonder dat we het naar elkaar uitspreken (hier komen we bij aankomst achter :)) denken we allebei na zo’n 100 mijl; ‘Waarom doen we dit? Waarom doen mensen dit überhaupt? Misschien gewoon omdraaien en terug?’. Teruggaan zou recht tegen de wind en golven in zijn dus dat maakt het er zeker niet beter op, dus toch maar doorgaan. Mijn zeeziekte-strategie is maar gewoon overgeven en steeds blijven eten om dat dan weer uit te kunnen spugen. Echter na zo’n 24 uur zie ik een klein beetje bloed in mijn speeksel… dat gaat ook niet echt de goede kant op. Matthijs stopt er meteen een anti-misselijkheidspil in en een zakje ORS tegen de uitdroging. Ik heb al zo’n Scopoderm pleister achter mijn oor tegen de zeeziekte maar dat helpt niet genoeg. Gelukkig na het pilletje, de ORS en een paar uur goed slapen knap ik op en kom ik de zeeziekte te boven. Een hele overwinning want dat is me nog niet gelukt op andere overtochten. Eenmaal zeeziek bleef ik zeeziek, maar nu voel ik me beter en krijg ontzettend honger en dorst. Er gaat weer eten en drinken in en met onze nieuwe hangstoel in de ingang en mijn telefoon vol podcasts vermaak ik me prima de rest van de overtocht. Matthijs knapt ook op en met de ruime wind van 15 – 20 knopen komen we na 3 dagen en een beetje met een gemiddelde van 6 knopen snelheid aan in de Hornsund in het zuidwesten van Spitsbergen. Het is super mistig en zien pas op het allerlaatste moment, vlak voor het we anker neerploffen, het land. Gelukkig kennen we de ankerplek van de vorige keer en we weten dat we hier goed grip hebben met ons anker in de zandbodem. We slapen heerlijk en de volgende dag is het opgeklaard, hallo Spitsbergen!

De eerste dag op Spitsbergen!

Flare-guns, beluga’s en schat-zoeken in de Hornsund

Na 5 dagen aan boord is het tijd om de benen te strekken! We zetten de bijboot in elkaar die we op zee en langere tochten uit elkaar halen en benedendeks opbergen. Het waait 20 knopen en Saraban’de ligt flink te rollen in de deining die de baai binnenkomt. Het is dus wel een uitdaging om op dit rodeo paard het bijbootje met de zware houten vloerdelen in elkaar te zetten, we worden er zowat zeeziek van! We zijn blij als we een uur later aan land zijn en maken een mooie wandeling. Wat geweldig om na twee jaar weer op Spitsbergen te zijn. Het is een beetje druilerig weer, bewolkt, af en toe dichte mist, maar dit maakt het landschap hierdoor extra bijzonder. Geen 5 minuten zijn hetzelfde, af en toe schijnt de zon door de mist heen en zie je spitse bergtoppen direct naast ons en aan de overkant van het fjord. Dan trekt het weer dicht en is de wereld weer klein en van ons. We vinden onderweg restanten van een hutje dat ooit door jagers is gebruikt in de 19e eeuw. Er staan zelfs nog kopjes in en kooitjes waar ze waarschijnlijk de vossen mee vingen. Van een aantal vrienden hebben we ook de opdracht gekregen om een schat te zoeken. Het zou ergens in de buurt van deze restanten moeten liggen. Na een tijd zoeken proberen we via de satelliet telefoon nog wat laatste tips te krijgen maar het mag niet baten, helaas vinden we de schat niet en blijft deze liggen voor volgende bezoekers! Voor wie ooit van plan is naar de Hornsund te gaan, let us know ;).

Om onszelf te beschermen voor eventuele ijsbeer-aanvallen dragen we naast een geweer ook allebei een seinpistool met ons mee. Dit is een pistool dat alleen een harde knal geeft om de ijsbeer af te schrikken voordat we het ‘echte’ geweer moeten gebruiken. Omdat we hier geen ervaring mee hebben vuren we beide een patroon af om een indruk te hebben van de knal, de terugslag en hoe ver dit gaat. Wat is het toch bizar dat we dit hier zomaar kunnen doen. Door het oefenen voelen we ons nog wat zekerder op het land en met alle veiligheidsprocedures die we door hebben gesproken zijn we klaar voor het avontuur om Spitsbergen verder te ontdekken. Later willen we nog wel een keer met het grote geweer oefenen maar voor vandaag is het wel even genoeg.

Terug aan boord worden we verrast met een lekkende dieselleiding van de dieselkachel. Er is behoorlijk wat diesel langs de kachel gelekt. We hebben geen zin om hier de rest van de trip last van te hebben zodra we de kachel uit doen, dus we lossen het meteen op en zetten er een kraantje tussen zodat het nooit meer kan lekken. Het kost ons 1,5 uur maar we hebben er de hele tocht plezier van. Door alle diesel commotie is het pas 22:00 dat we eten en we gaan vrijwel direct erna op bed. Als we de volgende dag ankerop gaan zien we nog een groep beluga’s in de baai zwemmen. Een mooie toevoeging aan de wildlife teller so far!

Voor anker in Gåshamna – Hornsund

In grote stappen naar het noorden

We zeilen verder naar het noorden en Farmhamna zo’n 100 mijl verderop is onze volgende stop. In totaal zijn we 14 uur onderweg en het tochtje valt me best zwaar. Ik ga als eerste slapen en wordt misselijk wakker. Ik blijf nog even liggen en neem dan van 00:30 tot 5:30 de wacht over. Ik voel me niet echt beter en ben blij dat ik om 5:30 weer de zeekooi in kan duiken. Vlak voor we aankomen word ik wakker en voel ik me nog helemaal op een andere planeet. De laatste nacht in de Hornsund sliep ik ook super slecht door de harde wind, de kou omdat de kachel niet aan kon door de wind en door het geschommel. Dat in combinatie met het wennen aan boord en weer op zo’n remote plek te zijn is denk ik een beetje veel. In Farmhamna liggen we gelukkig lekker rustig en tanken we weer even bij. Het is prachtig weer, we doen de was, nemen een frisse duik en douchen warm in de kuip. Super fijn dat we een watermaker hebben en niet heel zuinig met water hoeven te zijn. Die avond eten en borrelen we samen met onze vrienden Robin en Sammy van de Mencia die heel toevallig langsvaren die middag. We zagen ze op de AIS en met de marifoon konden we ze bereiken en laten weten dat wij in de baai op hun route naar het zuiden lagen. We kennen elkaar uit Tromsø, zo tof om elkaar hier nu te treffen!

De volgende ochtend zet Mencia haar reis zuidwaarts voort, en wij varen gestaag verder naar het noorden. Omdat we dit keer rond Spitsbergen willen varen besteden we iets minder tijd aan de westkust dan de vorige keer. De enige plek op onze wensenlijst zijn de prachtige vertakkingen van de Lillyhöökgletsjer en daarvoor moeten we een stuk het Lillyhöökfjord invaren. De zeiltocht erheen gaat door de Forlandsrevet met aan stuurboord Spitsbergen en bakboord het Prins Karls Forland. Het water is redelijk beschut dus weinig golven en we hebben een prachtige ruime wind de hele weg. We varen een tijd lang zelfs met de nieuwe oranje gennaker en later lunchen we in de kuip terwijl Saraban’de ‘plat voor ’t lapje’ met de fok uitgeboomd door het water glijdt. De zon schijnt, het is zo’n 9 graden en wij genieten volop! Om 02:30 uur in de nacht komen we in de super beschutte ankerbaai in Signehamna aan onder het genot van het heerlijke geluid van de duizenden vogels op de naastgelegen vogelklif. Met een stralende zon en bladstil water zitten we tot 05:00 buiten in de kuip te borrelen. Het is heerlijk om de tijd te verliezen en doordat het 24 uur licht is maakt het ook niet echt uit wanneer je vaart of slaapt. Het is een van de vele charmes van Spitsbergen.

Verder noordwaarts, we laten de Hornsund achter ons.

Diep de Lillyhöökfjorden in 

De volgende dag gaan we voor de 2e keer aan land en maken een lange wandeling door weer een ruig en onherbergzaam terrein. We zien gelukkig geen ijsberen en we voelen ons vertrouwd genoeg om aan het einde van de wandeling nog even koffie te zetten met onze brander en oploskoffie. Wel kijken we elke paar minuten even om ons heen of er beren zijn. Die middag varen we naar de gletsjer en driften daar een paar uur rond. We genieten van het getikkel van kleine ijsblokjes naast de boot en het donder en geweld wanneer er weer een groot ijsblok van de gletsjer afbreekt, wat echt net als een onweersbui klinkt. In de avond varen we naar Ny Ålesund voor een korte stop om diesel te tanken. Ny Ålesund is de laatste mogelijkheid, en dan moeten we het met de 700 verse liters diesel zien te doen de rest van de trip. In Ny Ålesund zeggen we kort gedag tegen professor Maarten Loonen van de Rijksuniversiteit van Groningen die we in 2023 ook ontmoet hebben. Hij leidde ons toen rond door het bijzondere research-stadje waar hij al 35 jaar onderzoek naar Brandganzen doet en hij was blij verrast ons weer te zien. In een klein notitieboekje wordt meteen ons bezoek genoteerd met naam en website. We sluiten de dag af met een kopje thee aan boord van het Nederlandse zeiljacht SeaQuest waarna we om 00:00 onder de wol kruipen. Om 07:00 staat de wekker alweer gepland om een mooi weergat naar de noordwest kust te pakken die dag… Daarover de volgende keer meer!

We banen ons een weg door het ijs bij de Lillyhöökgletsjer

De route en meer foto’s

In de blog staat een kleine selectie van alle foto’s. Wil je meer foto’s zien?
Klik dan hieronder op de gele sterren voor de desbetreffende locatie en dan op de foto om het album te openen.
Werkt het kaartje niet goed? Klik dan hier voor de directe link naar onze Travelmap.